نه تو می مانی

و نه اندوه

و نه هیچکس از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود .. قسم

غصه هم خواهد رفت

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

لحظه ها عریانند

بر تن خود جامه اندوه مپوشان هرگز

تو به آیینه

نه

آیینه به تو خیره شده است

تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید

و اگر بغض کنی

آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد

گنجه دیروزت پر شد از

حسرت و اندوه چه حیف

بسته های فردا همه

ای کاش ای کاش

ظرف این لحظه ولیکن خالیست

ساحت سینه پذیرای

چه کس خواهد بود؟

غم که از راه رسید

در این سینه بر او باز مکن

تا خدا یک رگ گردن باقیست

تا خدا مانده به غم

وعده این خانه مده!!!