تنهایی

شبی مهتابی و روشن که از غمها تهی بودم   

تو را یا اندیشه ی شعر و خیال خود تراشیدم 

تو را در معبدها به دست خود خدا کردم 

به معبد ها خدایی کن که یکتایی 

ولی این را نمی دانی!!! 

اگر روزی دل یکتا پرست من 

ز خود خواهی به تنگ آید 

تو را با تیشه ی مهر افکنم بر خاک 

که تا هر کس مرا بیند 

بگوید :

وای... 

خدایش را به دست خود شکسته 

و هر شب بر شکست های قهر خویشتن می نشیند 

که تا شاید 

سحرگاهی بنا سازد خدایش را  !!!